Vandaag zitten we bij Elena in de auto, omdat we deze dag het grensgebied van Litouwen bezoeken en daar een verbod geldt voor buitenlanders. Buiten schijnt de zon aan een wolkeloze hemel,maar vergis je niet want het waait zo hard dat het met -8 aanvoelt als -20! Ook de eigen bewoners beseffen dit en nodigen ons snel uit binnen te komen. In deze grensstreek (Tjernahova) bezoeken we een (vrouwelijke) dierenarts die ons om half elf al tracteert op een stevige maaltijd.
Zij had er namelijk al een halve dag op zitten, omdat zij om 04.00 uur de bus had gepakt om naar haar werk te gaan op een boerderij met 42 koeien. Nu was ze even thuis en om 14.30 uur moet ze er weer zijn. Een sterke vrouw die alles razendsnel deed en een erg leuke hond had die ze gelukkig ook in de kamer liet komen. Ze deed dit werk waarschijnlijk omdat ze het leuk vond, want ze was al gepensioneerd (met 55 is dat al in Rusland), maar zeker ook om nog wat bij te schnabbelen om bijvoorbeeld haar kinderen op te zoeken die nogal waren uitgezworven over het land.
Daarna vertrokken we naar een plaats met een tamelijk onuitsprekelijke naam (Tsjitsni Prudi) waar we Olga ontmoet hebben die je zou kunnen beschouwen als de rechterhand van Elena en die in dit dorp veel voor de kinderen doet. Zij is onderwijzeres en weet hoe je de kinderen spelenderwijs met het evangelie in aanraking moet brengen. Haar huis zag er ook veel beter uit en aan de overkant ervan was het Kulturhaus waar ze iedere vrijdagmiddag de kinderen ontmoette en met hen aan de slag ging. Voor haar werk hebben we wat extra’s gegeven, want het is goed in kinderwerk in deze dorpen te investeren. Opnieuw trof ons dat er ook in deze gemeenten in de verste verten geen man te bekennen valt die erbij betrokken is.
Marx proclameerde eerder in zijn Communistisch Manifest: “Proletariër aller Länder, vereinigt euch”, maar hier geldt deze oproep voor de mannen. Wanneer slaan die de handen in elkaar om de gemeente van Christus in dit deel van het land op te bouwen (en zien we diezelfde tendens niet ook steeds meer bij ons opdoemen?).
Tussen de bedrijven door was er ook nog even tijd de kerk van Donalaitis te bezoeken, een dominee-dichter uit de 18e eeuw die hier behalve als predikant voor de armen ook naam heeft gemaakt als musicus en werktuigbouwkundige. Ook in Gussew staat er van hem een prachtig standbeeld, waarschijnlijk omdat de communisten hem al vroeg hebben ingelijfd als weliswaar een christen, maar toch vooral een proto-communist.
Vervolgens keerden we terug in de richting van Gussew en kwamen we bij Oksana, een hele lieve vrouw die voor haar twee kinderen en voor haar oude moeder zorgt. Ook zij toverde binnen een oogwenk een warme maaltijd op tafel, zodat we om 16.00 uur ons avondeten al op hadden. Gelukkig zat er nog wat insuline in de spuit, maar aanbevelenswaardig zijn dit soort dagen niet voor diabetici (vooral niet omdat wat ze voorzetten ook werkelijk erg lekker is!).
Haar moeder kon een beetje Duits spreken en vertelde hoe ze twintig jaar geleden uit Kazachstan hierheen gekomen was met haar kinderen en dat er inmiddels al twee overleden waren. Ze was 70, maar zag eruit als iemand van 80! Ook daar hebben we naast een voedselpakket ook nog wat extra achtergelaten.
In Gussew was er nog even tijd het grote schilderij te zien in de Wilhelm Friedrich-school van de Salzburgers die naar Oost-Pruisen trokken en daar door deze koning hartelijk welkom werden geheten (“Mir gibt es Söhne, dir ein mildes Land”, een win-winsituatie, omdat de Salzburger protestanten moesten vluchten en Oost-Pruisen door een pestepidemie was ontvolkt).
Daarna konden we nog snel een printer bestellen die nodig is voor het kinderwerk in zowel Gavrilova als in Tsjisni Prudi.
In het Gemeindehaus was op dat moment het kerkkoor aan het oefenen en het slot van hun bijeenkomst hebben we nog meegemaakt, zodat we gelegenheid hadden om ze te beluisteren en ze uit te nodigen om in september naar ons toe te komen.
Dat aanbod hebben ze van harte aanvaard, zodat we dit jaar een tegenbezoek van de Gussew-ers kunnen verwachten (maakt u alvast een kamertje vrij?).
Tegen achten hebben we gevieren nog wat gegeten in ons hotel en de gesprekken afgerond met Elena. We hebben heel goed met haar samengewerkt, ze heeft ons veel laten zien en we hebben dankzij haar een goede indruk gekregen van wat er hier is en wordt ontwikkeld. Ze heeft het gelukkig ook beter naar de zin dan een jaar geleden en dat was ook aan haar te merken. Morgen om 07.00 uur reizen we af, we willen Potsdam bereiken, maar zullen dat morgen via de smartphone doen!
We lezen dat in Nederland code oranje is afgekondigd. Hier valt slechts stil en mooi de eerste sneeuw in de straten van Gussew, waar de Russen alleen van genieten en wij met hen.