Spel.
We deden het allemaal vroeger, tikkertje spelen waarbij je zo hard mogelijk weg liep van de ander. Voetje van de vloer, waarbij je alleen getikt mocht worden als je voeten wel op diezelfde vloer stonden. Verstoppertje spelen. Met je rug naar de anderen toe en met je ogen dicht ijverig tot tien tellen. En dan zoeken maar. Waar zou je vriend of vriendin verstopt zitten. Ver weg? Dichtbij? Was hij eerder bij de buutpaal
Tijdens deze spelletjes liepen we harder dan onze vriendjes, probeerden we ons slimmer te verstoppen en konden we reuze snel met onze benen in de lucht op het schoolplein zakken. Het was ernst, bittere ernst om te winnen van die ander. Om beter, slimmer en sneller te zijn dan de tikker. Dat lukte vaak, dat lukte ook regelmatig niet.
Op dit moment zijn we ook bezig met een spel. Het spel om Corona niet de kans te geven onze levens en die van onze geliefden te vernietigen. Het spel om zo weinig mogelijk mensen besmet te laten worden. We kennen de spelregels. Houdt afstand, nies in je elleboog, draag een mondkapje en was je handen. Als we dat uit alle macht doen, dan winnen we dit spel. Dan worden er weinig mensen getikt of gebuut. Dan zit iedereen met zijn voeten van de vloer.
Lang geleden kwam dochter een keer verontwaardigd thuis. Ze deden verstoppertje vertelde ze en ze stond met haar gezicht tegen een muur, in een hoek. Ze kon echt niets zien en dus begon ze te tellen. De kinderen die mee deden waren verontwaardigd. “Je moet wel je ogen dichtdoen” zeiden ze. “waarom?” vroeg dochter verbaasd, ik zie toch niks. “Omdat het zo hoort” zeiden ze tegen haar. “Zo gaat dit spel.” Dochter, een vrije geest vond het onzin.
En dat is precies de manier waarop wij reageren op dit “Corona spel.” We kennen de regels, maar we houden ons er niet aan. Onzin toch? Zonder gaat het ook goed. Alleen, als ik om me heen kijk is dat niet het geval.
En dus roep ik iedereen op om dit Spel met bittere ernst te spelen en harder te lopen, beter te verstoppen en je benen hoog te houden omdat we willen winnen!