Toen ik in 2010 terug kwam uit Zuid Afrika zag ik dat mijn moeder worstelde met het leven op de boerderij in het buiten gebied tussen Apeldoorn en Vaassen. Ik heb er toen voor gekozen om in de buurt te blijven. Uiteindelijk zagen we dat ze steeds meer achteruit gingen zijn gaan kijken voor een plek in de Speulbrink. Op de Speulbrink is ze uiteindelijk terecht gekomen op een gesloten groep na een lage periode van verwardheid en eenzaamheid. Ik heb dit op de voet gevolgd en bijgestaan waar ik kon.
Voor een gelovige vrouw als mijn moeder was euthanasie geen optie. Ze was zo dement als een kraai en haalde alles en iedereen door elkaar en ik vroeg me regelmatig af wat nog zo waardig was aan haar leven. Mijn moeder is niet de enige geweest die ikzo heb gezien. Als dit mijn voorland is dan pas ik er ook voor.
Ik hoop dat euthanasie niet mijn enige optie is maar dat ik tot het laatste moment volwaardig mag meedraaien in de samenleving. Daar heb ik en de samenleving hulp bij nodig. Maar hoe gaan we dat doen. Heeft iemand een idee, laten we dan samen eens praten.