Het was fijn ‘s morgens allerlei inmiddels bekende gezichten weer te zien en te begroeten en voordat ik m’n overdenking begon heb ik van vele Vaassenaren de groeten overgebracht. De pakketten waren zorgvuldig toegedekt, maar aan het einde van de dienst konden we iedereen wat meegeven en daar waren ze oprecht erg blij mee (Elena kreeg later in de auto allerlei telefoontjes van mensen die via haar ons – jullie! - nog bedanken wilden voor deze geste).
Na de dienst, die prima verliep (alles op film vastgelegd ) gingen we met elkaar koffie drinken en werd ‘Tante Cora’ op tafel gezet (een heerlijke cake van Cora Derksen) die door de 25 aanwezigen zeer werd gewaardeerd. De kinderen van de nevendienst kwamen zingen en tijdens het koffiedrinken had ik een leuk gesprek met een gepensioneerd journalist die al bijna 20 jaar in de ‘oblast’ woonde, maar oorspronkelijk uit de VS kwam en jarenlang in Berlijn had gewerkt. Hij drukte me op het hart om toch vooral het contact met deze gemeente in Rusland te blijven onderhouden en sowieso onderstreepte hij hoe belangrijk het is dat het westen in contact blijft met het oosten nu de spanningen weer toenemen.
Na de koffie en de lunch vertrokken we naar de ‘Kurische Haf’, een soort van landtong die ons bracht bij de Oostzee die voor een deel bevroren was en waarbij ik het niet kon laten daar een eindje op te wandelen, net zoals ik dat als kind van 6 gedaan had in de winter van ‘62/63 toen een deel van de Noordzee bevroren was: een prachtige ervaring die bij Lena Kurmyshova op facebook te zien is!
Op de terugweg deden we de hoofdstad Kaliningrad aan en hebben daar de Dom bekeken met het graf van Immanuel Kant, de grote filosoof van Koningbergen, die hier leefde van 1724-1804. Bijna 95 % van deze stad is in de Tweede Wereldoorlog gebombardeerd, meer dan 100.000 mensen zijn daarbij omgekomen of naar Siberië gedeporteerd, maar we vonden naast de Dom toch nog een heel klein stukje oud Kaliningrad, waar we wat hebben gegeten.
Nadien weer rap naar huis om dit stukje te schrijven. Niet onvermeld mag blijven het huzarenstuk wat Jan van Laar heeft uitgehaald door namelijk stoïcijns een in zijn ogen onduidelijk stopteken van de Russische politie te negeren op de snelweg naar Kaliningrad onder het motto dat hij niet op de vluchtheuvel wilde stoppen. Deze negatie deed Elena in paniek opveren en ook Patricia vond dat hij halt moest houden, maar ik vond het een daad van moed om deze agent te trotseren. Mochten we voorlopig in Vaassen niet meer terugkeren, doordat we aan de grens hiervoor worden beboet, dan weten jullie alvast de reden daarvan. Jan bleef nuchter en maakte er het volgende rijmpje van: Ferien in Siberien.
Geen pretje, want hier vriest het al bijna 10 graden, laat staan nog verder oostwaarts.