Soms heb je het geluk dat je een heel geduldig fotomodel bij de hand hebt, zoals in dit geval een kikker in de vijver bij mij in de tuin. Te wilde bewegingen jagen hem (of haar) meteen weg, maar als je voorzichtig het diertje benadert, dan blijft het zitten. Zoals ook in dit geval.
Ik kies in een dergelijk geval vaak voor de gemakkelijkste weg eerst, dan heb ik in ieder geval een foto en kan ik daarna zoeken naar een betere compositie. Bovenstaande compositie wordt vaak het vogelperspectief genoemd, zoals een vogel van boven naar de kikker kijkt.
De vorige foto heeft het voordeel dat vrijwel alles in de foto scherp is. Het is bovendien een gemakkelijk te maken foto, want automatisch is dus alles scherp. Ik vind het mooier om een foto over het wateroppervlak te maken en ga dus naast de vijver liggen in een positie, waarin ik vrijwel horizontaal fotografeer. Daarmee vervaagt ook de voor- en achtergrond en is het was lastiger om de kikker zelf scherp te krijgen.
Eigenlijk ben ik nog niet tevreden en blijf ik zoeken naar een andere compositie, waarin er wat meer waterplanten op de voorgrond komen. Het levert uiteindelijk deze foto op.
De foto wordt daarmee wat geheimzinniger, de kikker is wat meer verstopt. Veel van de afbeelding is wazig, alleen de kikker is echt scherp.
En als ik dan toch de namen van perspectieven noem, dan mag ik het kikvorsperspectief niet vergeten; dat is wanneer je iets van onderen fotografeert, je kijkt als het ware door de ogen van de kikker naar je onderwerp. Zoals hieronder van onder aan een trap.
Veel succes met je eigen composities. Probeer gerust eens een ander standpunt door iets van boven of juist van beneden te fotograferen. Het kan verrassende resultaten opleveren.